მიშელ ფუკო: განსხვავება გადახედვებს შორის
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
| ხაზი 12: | ხაზი 12: | ||
*თუ გავითვალისწინებთ, რომ დაავადება თავისი არსით ადამიანის სხეულში ჩაბუდებული უწესრიგობა, სახიფათო ცვლილებაა, რაც საფრთხეს უქმნის თვით სიცოცხლეს, თუ, ასევე, მას ბუნებრივ ფენომენად მივიჩნევთ, რმელსაც საკუთარი კანონზომიერებები, თავისი მსგავსებები და თავისი ტიპები აქვს, მაშინ დავინახავთ, თუ რა ადგილი შეიძლება ჰქონდეს არქეოლოგის სამედიცინო თვალსაზრისით. ის, რაც არქეოლოგიურ ანალიზს ეძლევა სხვისი ზღვრული გამოცდილებიდან მოყლებული ვიდრე სამედიცინო ცოდნის კონსტიტიურ ფორმებამდე და ამ ფორმებიდან საგანთა წესრიგსა და იგივეს გააზრებამდე, არის მთელი კლასიკური ცოდნა, ან, გნებავთ, ის ზღურბლი, რომელიც კლასიკურ აზროვნებას გვაშორებს და ქმნის ჩვენს მოდერნულობას. ამ ზღურბლზე აღმოცენდა პირველად ის უცნაური ხატება ცოდნისა, რომელსაც ადამიანს უწოდებენ, და აქედანვე მიეცა გასაქანი ადამიანის შემსწავლელ მეცნიერებებს. |
|||
:<small>''მიშელ ფუკო, სიტყვები და საგნები, 2004 წ. გვ. 31–32''</small> |
|||
{{ვიკიპედია}} |
{{ვიკიპედია}} |
||
18:37, 3 აგვისტო 2009-ის ვერსია
მიშელ ფუკო (ფრანგ. Michel Foucault [miˈʃɛl fuˈko]), 15 ოქტომბერი, 1926, პუატიე — 25 ივნისი 1984, პარიზი) — ფრანგი ფილოსოფოსი, კოლეჟ დე ფრანსის შემეცნებათა სისტემების ისტორიის კათედრის გამგე.
- ის, რასაც თანამედროვე აზროვნება არსებითად განიხილავს, არის აზრის მიმართება ჭეშმარიტებისა და ყოფიერების ფორმებთან. ჩვენი რეფლექციის ცაზე მეფობს დისკუსი – შესაძლოა, მიუღწეველიც, რომელიც ერთდორულად ონტოლოგიაც შეიძლება იყოს და სენატიკაც. სტრუქტურალიზმი ახალი მეთოდი არ გახლავთ, იგი თანამედროვე ცოდნის კვლავ ცოცხალი და მშფოთვარე სინდისია.
- მიშელ ფუკო, სიტყვები და საგნები, 2004 წ.
- გრძელი, მაგრამ გარდაუვალი და უცილობელი გზებით ისტორია ადამიანს იმ ჭეშმარიტებამდე მიიყვანს, რომელიც მას საკუთარ თავთან შეაჩერებს.
- მიშელ ფუკო, სიტყვები და საგნები, 2004 წ.
- თუ გავითვალისწინებთ, რომ დაავადება თავისი არსით ადამიანის სხეულში ჩაბუდებული უწესრიგობა, სახიფათო ცვლილებაა, რაც საფრთხეს უქმნის თვით სიცოცხლეს, თუ, ასევე, მას ბუნებრივ ფენომენად მივიჩნევთ, რმელსაც საკუთარი კანონზომიერებები, თავისი მსგავსებები და თავისი ტიპები აქვს, მაშინ დავინახავთ, თუ რა ადგილი შეიძლება ჰქონდეს არქეოლოგის სამედიცინო თვალსაზრისით. ის, რაც არქეოლოგიურ ანალიზს ეძლევა სხვისი ზღვრული გამოცდილებიდან მოყლებული ვიდრე სამედიცინო ცოდნის კონსტიტიურ ფორმებამდე და ამ ფორმებიდან საგანთა წესრიგსა და იგივეს გააზრებამდე, არის მთელი კლასიკური ცოდნა, ან, გნებავთ, ის ზღურბლი, რომელიც კლასიკურ აზროვნებას გვაშორებს და ქმნის ჩვენს მოდერნულობას. ამ ზღურბლზე აღმოცენდა პირველად ის უცნაური ხატება ცოდნისა, რომელსაც ადამიანს უწოდებენ, და აქედანვე მიეცა გასაქანი ადამიანის შემსწავლელ მეცნიერებებს.
- მიშელ ფუკო, სიტყვები და საგნები, 2004 წ. გვ. 31–32
