შხამით აღსავსე ფიალა

ამ ქვეყნად იგი ვით ლანდი, 
კარის-კარ დაწრიალებდა
ხელთ ეპყრა მუხის ფანდური,
ხმა ტკბილად აწკრიალებდა

მის საოცნებო ჰანგებში, 
ვითარცა სხივი მზიური
ისმოდა თვითონ სიმართლე 
და სიყვარული ციური

ბევრს აუძგერა იმა ხმამ, 
გული - ქვად გადაქცეული
ბევრს გაუნათლა გონება, 
ბნელ-უკუნეთად ქცეული

მაგრამ, დიდების მაგიერ, 
სად ჩანგმა გაიწკრიალა
განდევნილს ბრბომ იქ დაუდგა, 
შხამით აღვსილი ფიალა

და უთხრეს:,, შესვი წყეულო, 
ეგ არის შენი ხვედრიო
შენი არ გვინდა სიმართლე, 
არც ეგ ციური ხმებიო...

1895წ. სოსელო